Μάριαν: Η Θεωρία της Σχετικότητας εξηγεί τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα, ενώ η κβαντομηχανική ασχολείται με τα μόρια, τα κουαρκ και όλα αυτά. Έχουμε ρωτήσει το ίδιο πράγμα δύο φορές και έχουμε πάρει δύο εντελώς διαφορετικές απαντήσεις.

Ρόλαντ: Αυτό είναι πολύ σέξι.

Το πολυβραβευμένο και πιο ώριμο έργο του βρετανού θεατρικού συγγραφέα Nick Payne, ξεκινάει την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022, στο Μικρό Άνεσις, σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Παίζουν ο Αλέξανδρος Βάρθης και η Ελίζα Σκουλίδη.

Η υπόθεση:

Η Μάριαν και ο Ρόλαντ βρίσκονται κάπου στο ίδιο σύμπαν. Μία σχέση πάει να δημιουργηθεί και πιθανόν και να εξελιχθεί. Είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι θέλουν να είναι μαζί. Εκείνος εκτρέφει μέλισσες, είναι δηλαδή ένας μελισσοκόμος και εκείνη είναι θεωρητική φυσικός, μία επιστήμων που μελετάει το σύμπαν. Δύο μυαλά που κινούνται «αλλού», σε άλλες συχνότητες, αλλά η ερωτική έλξη, τους τοποθετεί «εδώ».

Και η ιστορία τους κυλάει έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν, ή δεν ορίζουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Γι’ αυτό και αγαπιούνται και είναι μαζί. Και πικραίνονται με αλήθειες που λένε ή που δεν λένε. Με διαπιστώσεις που τους δένουν πιο πολύ ή τους χωρίζουν και απατούν ο ένας τον άλλον και τα ξαναφτιάχνουν ή βάζουν ένα τέλος.

Οι «Αστερισμοί» είναι ένα έργο για το δίλημμα που αφορά την επιθυμία να θυμόμαστε και την ανάγκη να ξεχάσουμε, όπως το εκφράζει ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου.

Με βάση τη φιλοσοφική θεωρία της κβαντικής υπάρχουν σύμπαντα παράλληλα και μέσα τους κινείται μία άλλη ζωή μας, που την προσδιορίζουν άλλες αποφάσεις, άλλες επιλογές και συμπτώσεις που τελικά την οδηγούν σε μια άλλη κατάληξη πολύ διαφορετική από αυτή που βλέπουμε. Και αν είναι έτσι, ποιος ο λόγος να κάνουμε όλα αυτά που κάνουμε;

Είμαστε οι επιλογές μας ή οι επιλογές μας είναι διαφορετικές εκδοχές του ποιοι είμαστε;

Η Μάριαν μελετάει το σύμπαν και αναρωτιέται για την αλήθεια της πραγματικότητας. Ενώ ο Ρόλαντ, είναι ρεαλιστής. Οι μέλισσές του έχουν μία αλάνθαστη αίσθηση σκοπού και αυτό τον καλύπτει. Κι όμως αυτά τα δύο παράλληλα τελικά σύμπαντα βρίσκουν μία κοινή συνισταμένη που ξεκινάει από το συναίσθημα και από το ταλέντο του ανθρώπου να χτίζει έναν κόσμο που θεωρητικά είναι «δικός» του, αλλά μπορεί και να μην είναι.

Ένα έργο βαθιά υπαρξιακό και ανθρώπινο που γεννά ερωτήματα γύρω από τη δυαδικότητα, το χρόνο, την ελεύθερη βούληση, τον έρωτα, την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης και την επιστήμη που ξεπερνά την κατανόηση του ανθρώπινου νου

. Κριτικές:

«Ένα ιδιοφυές έργο με απίστευτο χιούμορ που σου ραγίζει την καρδιά» Time out

«Μεγαλοφυές και υπέροχο! Πραγματικά μοναδικό!» Evening Standard

«Αυτό το παράξενο ρομάντζο είναι το πιο φίνο έργο του West End. Ιδιοφυές και μεγαλειώδες!» Daily Telegraph

«Όπως και ο τίτλος του: Αστεράτο!» Guardian

Το έργο έχει αποσπάσει: Τony Award, 2015 Νέα Υόρκη

Υποψηφιότητες για τρία κρατικά βραβεία: Καλύτερου έργου, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, καλύτερης αντρικής ερμηνείας, 2015 Νέα Υόρκη

Βραβείο καλύτερου έργου, 2012 Evening Standard, Λονδίνο

Βραβείο Χάρολντ Πίντερ, 2012 Λονδίνο

Πως θυμόμαστε την Iστορία;

Πως διαχειριζόμαστε ένα τραύμα;

Κι όταν η Iστορία είναι το τραύμα;

Τρεις γυναίκες που τις λένε “Αλεχάνδρα” συναντιούνται σε ένα δωμάτιο, επιφορτισμένες με το καθήκον να αποφασίσουν το μέλλον της Βίλας Γκριμάλντι, ενός υπαρκτού χώρου βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά την δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990). Με χιούμορ και δραματική μαεστρία, ο Χιλιανός συγγραφέας Guillermo Calderón, δημιουργεί τρεις σύγχρονους χαρακτήρες που ανυποψίαστοι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ανάκτησης της προσωπικης τους ιστορίας. Θα πρέπει η Βίλα να γίνει ένα μνημείο για τις κτηνωδίες που συνέβησαν εκεί; Να παραμείνει ένα ερείπιο, να ξεχαστεί; Να γίνει χώρος τέχνης; Κάθε μια επιλογή εκφράζει μια διαφορετική σχέση με την Ιστορία, αλλά και μια διαφορετική ανάγκη των θυμάτων της.

Η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου σε συνεργασία με ένα ξεχωριστό θίασο ηθοποιών, την Νατάσα Εξηνταβελώνη, την Λίλα Μπακλέση και την Αγγελική Πασπαλιάρη, εξετάζουν τον απόηχο ενός τέτοιου τραυματικού γεγονότος στην σύγχρονη πραγματικότητά μας, καθώς και την παράδοση της συστημικής βίας πάνω στο γυναικείο σώμα. Η κληρονομιά μιας δικτατορίας που βαραίνει τους ήρωες του έργου δεν είναι άγνωστη σε εμάς. Μήπως είμαστε όλοι, τελικά, παιδιά μιας δικτατορίας κι έμμεσα ή άμεσα απόγονοι ενός τραύματος;

Ίσως η Βίλα πρέπει τελικά να γίνει θέατρο, για να φιλοξενήσει τις χαρές και τις λύπες που ξεπερνούν την φαντασία των δημιουργών της

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα.

Μετά το επιτυχημένο «Ρίτερ, Ντένε, Φος», η σκηνοθέτις προσεγγίζει ένα από τα ωραιότερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ για την εξουσία.

Η Αντιγόνη ως μυθικό πρόσωπο θέτει ένα γοητευτικό αίνιγμα ανά τους αιώνες.

Τι την ωθεί να συγκρουστεί με την εξουσία;

Η σύγκρουση αυτή δικαιολογεί τη θυσία της ζωής της;

Υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά στον Κρέοντα με τον οποίο αντιπαρατίθεται;

Πρώτος ο Σοφοκλής μετέφερε τον μύθο της στη θεατρική σκηνή το 441 π.Χ. και ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Ανούιγ τον μετέπλασε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Από το 1944 και μετά, oπότε και ανέβηκε πρώτη φορά η «Αντιγόνη» του Ανούιγ, έχει παρουσιαστεί σε θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας πάντα έντονες συζητήσεις

Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1946-1947 στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, με την Έλλη Λαμπέτη στον ομώνυμο ρόλο.

Έτσι, το έργο που έφερε στην Ελλάδα ο Κάρολος Κουν επιστρέφει στον θέατρο που το ανέδειξε, σηματοδοτώντας παράλληλα τα 80 χρόνια από την ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης (1942-2022). Ο Κρέοντας με νόμο απαγορεύει την ταφή του αδελφού της Αντιγόνης Πολυνείκη γιατί κινήθηκε με στρατό ενάντια στην πόλη των προγόνων του και τον αδελφό του Ετεοκλή. Η Αντιγόνη θα εναντιωθεί σε αυτήν τη διαταγή. H Αντιγόνη αντι-μιλά στον Κρέοντα και η δύναμη της εκφοράς των λέξεων, η εν δυνάμει ικανότητά τους να διαμορφώνουν ή και να εκλαμβάνονται ως πραγματικότητες είναι η βασική διεκδίκηση αυτής της ανάγνωσης πάνω στην Αντιγόνη.

ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Τσορτέκης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Δημήτρης Μαμιός, Δημήτρης Μαργαρίτης, Ηλέκτρα Μπαρούτα και η Μαρία Πρωτόπαππα

Το μικρό θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζει από τις 28 Φεβρουαρίου, την κοινωνική σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία οικογενειακής αλληλεγγύης και αμοιβαίας τρυφερότητας «Η οικογένεια Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Παύλος Ευαγγελόπουλος, Νικολέτα Βλαβιανού, Γιώργος Παπαπαύλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Άρτεμις Νικολάκη, Αλέξανδρος Βάρθης.

Η υπόθεση

Ο Μπεν Λάιονς – ο πατέρας, είναι στα τελευταία του. Αν δεν τον προλάβαινε η «επάρατος» θα πάταγε τα 80 και τώρα που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί πια, αισθάνεται ελεύθερος να «λούζει» την οικογένειά του με τις πιο ταιριαστές και ωραίες «κακές λέξεις» που του έρχονται στο κεφάλι. Η Ρίτα Λάιονς, η γυναίκα του, σχεδόν μια δεκαετία και κάτι μικρότερή του, βρίσκεται δίπλα του και ξεφυλλίζει με ενδιαφέρον περιοδικά σπιτιού. Οι δυο τους είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί. Ο ένας απευθύνεται στον άλλον με αυτό τον χαρακτηριστικό αιχμηρό, ειρωνικό, σαρκαστικό και απόλυτα συζυγικό τρόπο των ζευγαριών που έζησαν μαζί μια ζωή και μάλλον δεν το χάρηκαν καθόλου. Ανάμεσά τους είναι απλωμένα 40 τσαλακωμένα χρόνια συμβίωσης και γύρω τους το βουβό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Οι κουβέντες τους, μοιάζουν μ’ ένα πικρόχολο, λεκτικό «συζυγικό» κι ανταγωνιστικό «ματς», γεμάτο χιουμοριστικά σχόλια, υπονοούμενα και δηλητηριώδεις ατάκες. Ο αέρας στο δωμάτιο μυρίζει μπαρούτι… μέχρι που έρχονται τα δυο βλαστάρια τους. Ο Κέρτις ο γιός τους – ένας 30άρης, ομοφυλόφιλος συγγραφέας και η κόρη τους η Φράνκι που πλησιάζει τα 40, τέως αλκοολική, χωρισμένη και μητέρα 2 παιδιών, θα συμπληρώσουν το οικογενειακό «αποχαιρετιστήριο πάρτυ» στο δωμάτιο.

«Η οικογένεια Lyons» αυτοπροσώπως, συστήνεται, προσπαθεί να συναισθανθεί και να παρηγορηθεί αλλά αυτοκαταστρέφεται στα γρήγορα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα τέσσερα μέλη της – μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου – αντί να γιατρέψουν τα τραύματά τους, τα σκαλίζουν κι άλλο και αλληλοσπαράζονται με χιουμοριστική διάθεση μεν αλλά και με λύσσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πράγμα που για τον πατριάρχη ισχύει. Δυστυχώς!

Το έργο παρουσιάζει τους Λάιονς, μία αρκετά συνηθισμένη πλέον δυσλειτουργική οικογένεια που πάσχει από το σύνδρομο της «οικογενειακής μοναξιάς», που ενώ τα μέλη της θα ήθελαν, ίσως, να έρθουν πιο κοντά, το παρελθόν, ο εγωισμός, οι λάθος χειρισμοί και η μειωμένη ικανότητα συναισθηματικής αντίληψης, τα απομακρύνει.

Το έργο «The Lyons» έκανε παγκόσμια πρώτη στο Vineyard Theatre το 2011 και στη συνέχεια το 2012 ανέβηκε στο Cort Theatre στο Broadway.

Ο Γεράσιμος Γεννατάς σκηνοθετεί την Μάρια Φλωράτου σε αυτήν την καταιγιστική κωμωδία για μια ηθοποιό σε είκοσι ρόλους, που αντλεί κείμενα από την παγκόσμια λογοτεχνία και τα παρουσιάζει σε δραματοποιημένη μορφή, ως διαδοχικά κεφάλαια ενός ερωτικού καταλόγου.

Αποσπάσματα από τον Πλούταρχο, την Σαπφώ, τον Ευριπίδη, τον Σαίξπηρ, τον Πούσκιν, τον Επίκουρο και τον Γρυπάρη συνθέτουν ένα απροσδόκητο Ερωτικό Μενού, για όλα τα γούστα. Έρωτας Κεραυνοβόλος, Ανεκπλήρωτος, Παράνομος, Βουκολικός, Πλατωνικός και άλλα ερωτικά κεφάλαια, επενδύονται με διασκευές αγαπημένων ελληνικών και ξένων τραγουδιών, δημιουργώντας ένα εύθυμο μουσικοθεατρικό θέαμα.

Ένα διασκεδαστικό βαριετέ με πολλή ποίηση, υψηλή μαγειρική και ταχυδακτυλουργικά κόλπα, για την τρέλα του Έρωτα, που μας μεταμορφώνει, μας στοιχειώνει, μας μεθάει και στο τέλος μας νικάει.

Πορ τόδος λος κομπανιέρος ρομάντικος. Αρίμπα!

Σκηνοθεσία: Γεράσιμος Γεννατάς

Κείμενα: Γεράσιμος Γεννατάς, Μάρια Φλωράτου

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη

Διασκευή – Σύνθεση μουσικής: Διονύσης Μπάστας

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Φωτογραφίες: Σωτηρία Πούλη, Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος, Σπύρος Παπαθεοδώρου

Σχεδιασμός Αφίσας: Φίλιππος Μποτώνης

Video-Trailer: Noiseboxstudio

Καλλιτεχνικός Συντονισμός: Ίλια Ράγκου,

Επίκεντρο + Ερμηνεία: Μάρια Φλωράτου

Υπεύθυνη Επικοινωνία;: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Διεύθυνση Παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου

Παραγωγή 2022: Olympia Culture

Η παράσταση επικεντρώνεται σε τρεις από τους σημαντικότερους άξονες της δραματουργίας του κειμένου: του Χρόνου, του Χώρου και του Άλλου, οι οποίοι αποτελούν συνδετικό πέρασμα από το κείμενο στο σώμα. Τρεις χορευτές και ένας μουσικός επί σκηνής αναλαμβάνουν τους ρόλους του έργου του Jean – Paul Sartre, «Κεκλεισμένων των Θυρών».

Σύλληψη/Χορογραφία: Αγγελική Τρομπούκη

Χορεύουν οι: Λαμπρινή Γκόλια, Πλωτίνος Ηλιάδης, Εμμανουέλα Πεχυνάκη

Μουσική Σύνθεση/ Μουσικός επί σκηνής: Ανδρέας Κουρέτας

Σκηνικά/Βίντεο/Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας

Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση

Βίντεο-Τρέιλερ παράστασης-Φωτογραφίες- Artwork: Βασίλης Δημάς

Γραφιστική επιμέλεια: Άρης Απαρτιάν

Προβολή & Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Διεύθυνση Παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου

Οργάνωση Παραγωγής: Λευτέρης Κώτσης Παραγωγή: Olympia Culture @olympia_culture_

Ο Τ και η Α ζουν σε ένα σπίτι με καθρέφτες. Τα παιδιά τους είναι καταδικασμένα να πεθαίνουν. Μαζί τους η μητέρα και η αδερφή του Τ. Και η Μαργαρίτα. Και αργότερα ο Γ. Η Α αγαπά άνευ όρων τον Τ. Η Μαργαρίτα επιθυμεί τον Τ. Ο Γ είναι ερωτευμένος με τον Τ. Όλα είναι ένα διαρκές τέλος.

Συντελεστές
Κείμενο: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Εξαρχέας
Δραματουργική Συνεργασία: Άρης Μπαλής
Σκηνικά και Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος – Πλάτωνας Περλέρος
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη
Graphic Design: Άρης Απαρτιάν
Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Γώγουλος, Ελίνα Ρίζου
Προβολή και Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παραγωγή: Olympia Culture